Dinsdag morgen! Vroeg opgestaan samen met Marieke, Filip en Femke, om afscheid te nemen. Zij vertrokken naar hun universiteit, en voor ons was het de grote dag...we vertrokken naar ons Mbarara! J

Om 8u waagden we ons op de drukke baan. We moeten de situatie eigenlijk schetsen. Nele en Mattie hadden elk een soort zak op wieletjes, een reiszak op de rug en een kleine zak op de buik. Jolinde had zich hier gelijk goed op voorbereid, zij had enkel een reiszak op de rug en een zak op de buik! Goed gezien Jolinde J Toch slaagden we er snel in een taxi te bemachtigen. Met onze al wat betere ‘afdingskills' kregen we elk de prijs van 1000USH, oftewel €0,33. Leve Uganda! J
De taxi zette ons op de perfecte plaats af, de locatie van de Horizon buses, volgens de Bradt guide de beste optie. We kochten ons ticket (na al onze bagage op een 7tal trapjes geheven te hebben) en plots werden we naar een pickup gestuurd. We verstonden er niets meer van! We hadden speciaal deze plaats gekozen omdat het wat rustiger was dan de officiele busstop, maar helaas J
Jolinde achteraan in de auto, Mattie vanvoor, en Nele, zoals een echte Afrikaanse, achteraan in de laadbak, als waakster voor al onze bagage (en het zijn er veel!). Af en toe kreeg ze een bezoeker die een eindje meereed en we kregen toch enorm veel bekijk! Aangekomen op het bus station gingen onze ogen pas écht open! Wij liepen instinctief naar onze bagage, want zo snel als het licht waren er een 20tal Ugandezen rond ons om ons in hun busjes te lokken. Hier hebben we moeten vertrouwen en onze bagage laten meenemen door sterke Afrikaanse mannen. Het is een raar gevoel om zo alles af te geven in een bus, en te vertrouwen. Toch vonden we dat er orde was in de chaos. We werden direct op de goede bus gezet en werden dan ook met rust gelaten. Nu...met rust gelaten...op de bus kwamen om de 3 minuten wel iemand langs om iets te verkopen: fruit, uurwerken, lampen, drank,...Het was voor ons toch een avontuur! Deze nieuwe zaken hebben ons gelukkige een tijdje beziggehouden. Onze bus ging vertrekken: eerst om 9u, dan om 10u...Om half 11 wou Nele toch wat meer nieuws en vroeg ze: ‘When does the bus leave?'. We kregen het antwoord ‘Soon, madame, soon!!!...uiteindelijk zijn we om 12u15 vertrokken. We kunnen jullie alleen maar zeggen dat het enorm warm was, zweterig, en toch een beetje irritant om zo lang te wachten! Op het einde kreeg Mattie nog een bankgezel, een nogal zware Ugandese vrouw. Het beloofde een leuke rit te worden! De bus reed aan een goed tempo door. In het begin was er een goede weg, we kruisten de evenaar, en dan ging de kwaliteit van de berm toch serieus bergaf. We reden trager en soms iets gevaarlijker, maar al bij al viel dat héél goed mee! Om de haverklap stopte de bus aan een klein dorp en probeerden mensen ons dingetjes te verkopen, weer drankjes, maar nu ook vlees op een brochette. Hieraan gingen we ons nu toch nog niet wagen.
Om 17u kwamen we uiteindelijk aan in Mbarara. Met een beetje schrik in het hart keken we uit naar Silver, de man die ons de accommodatie ging tonen. Hij zei dat hij al heel de dag op ons zat te wachten, en we waren natuurlijk ook ongeveer 3u later dan verwacht. Gelukkig stond hij snel aan onze locatie en bracht hij ons naar onze flat. We zitten dus nog niet in het verwachte huisje, maar in een appartement met 2 kamers, een living, keuken, wc, en badkamer. We hebben stromend water en elektriciteit, of toch meestal J Jolinde slaapt (zegt ze zelf) als een prinsesje in een kamer met een groot bed, en Nele en Mattie slapen in een andere kamer met 3 bedden. Silver bracht ons naar het huisje waar we binnen 2 weken waarschijnlijk zullen wonen. Momenteel wonen er daar 5 belgen, en het was direct leuk om kennis te maken met andere mensen hier in de stad. Ze zitten in hun 3^e jaar geneeskunde en konden ons dus al op de hoogte houden van de stages in het ziekenhuis.
We deden nog wat inkopen om de eten in de ‘Golf course supermarket'. Jaja, Ugandezen spelen golf!!!
's Avonds hebben we ons geïnstalleerd, hebben ons internet uitgetest (wat dus goed werkt!!) en hebben nog wat nagebabbeld over de bewogen busrit J

Dinsdag: onze eerste dag in het ziekenhuis!
Om half 9 hadden we een afspraak met Dr.Mubangizi. We kwamen iets te vroeg toe en zagen al mooi gekleede dokters op de plaats van afspraak, maar dat was onze arts NIET! We wachtten op een bankje en zagen een arts toekomen met een typisch Afrikaans hemd (geen kostuum zoals de anderen). En ja hoor...dat was onze dokter J Zalig! Hij toonde ons de weg in het ziekenhuis, bracht ons naar de decaan en toonde ons de pediatrie en gynaecologie afdelingen. Amai, dat was al de eerste reality shock! Mensen op de grond buiten op matrassen om te slapen, een nogal sterke geur bij de pediatrie, bevallingstafels buiten op de grond gegooid...

In de voormiddag regelden we dan nog verder zaken met Silver en 's middags zijn we gaan eten met de 5 belgen in de ‘Chaplin', een soort kapel waar ze 's middags ook eten serveren. Jolinde en Nele waagden zich aan een bord van het dagmenu (beef en fish) met rijst enzovoort...Mattie nam een ‘rolex'. Dit is een soort pannenkoek met ei in. Echt wel lekker! Het was onze eerste kennismaking met de Afrikaanse keuken. Niet zeer verfijnd, maar te eten. J

Nele en Jolinde zijn vertrokken naar de pediatrie en Mattie ging naar de les gynaecologie. Het was een praktische les met poppen wat veel dingen toch duidelijk maakte. We zaten met een aantal blanken en een aantal Ugandezen in de les, het was wel een grappige mengeling!

Na een bewogen eerste dag in het ziekenhuis kwamen we thuis is ons nogal rommelig appartementje. We waren nogal ‘in shock' over de inefficiëntie van bepaalde dingen in het ziekenhuis en de écht zieke kinderen. Gelukkig kwam Simon binnen. Een Keniaan die vorig jaar iemand van België had leren kennen. Hij vertelde ons vanalles over Mbarara en stelde ons toen voor om met hem iets te gaan eten. Het was dus tijd voor onze eerste BODABODA-ride. En mama's, maak jullie niet te veel zorgen, ze rijden voorzichtig met de Mzungu's achterop!
We zijn toen aangekomen in het Agip hotel en bestelden iets om te eten (sandwich, indisch eten). We leerden wat Ugandezen kennen, die ons verder de weg en het leven gingen leren kennen in Mbarara. Jolinde vertrok als een stoere vrouw met escorte terug naar huis op de boda, en Nele en Mattie vertrokken samen met anderen op een pick-up (terug african-style) naar ‘the HEAT'. Super leuke plaats, in buitenlucht, ... met de DJ in een Jeep! Na terug een volle dag, kropen we netjes onder ons net! Alleen nog de oordopjes insteken voor het énorme lawaai van de ‘main street' en we zijn klaar om te gaan slapen!

Pittig detail: alle Oegandese mannen chekken voortdurend de burgelijke status van de blanke dames met een blik op hun ringvinger. Ook de verlegen dokterstudenten blijken na een eerste contact al op de hoogte te zijn. Grote tip voor Alex en Michiel: kopen dé ring! Jolinde lacht, met haar ‘engaged status' in haar vuistje.