ha wa you?!

Liefste Bloggers,

Ik probeer het verhaal daar op te pikken waar de vorige blog-episode geëindigd is.

Korte, herhalende schets: Rugazi, ruraal Uganda, een klein ziekenhuis, bananenbomen, een jonge enthousiaste priester met eigen videoclips, bananenbomen, een chique lodge, fantastische mensen en bananenbomen.

Er restte ons nog 2 dagen stage in Rugazi. Onze voorlaatste dag had Dovina, onze lokale gids ons uitgenodigd om samen met haar lokaal eten klaar te maken bij haar thuis. Eindelijk zou de matooke (gestampte niet-zoete bananen), casava en G-nut sauce (barbie-roze saus die men bij elk gerecht eet) geen geheimen meer hebben voor ons. Ingrediënten aankopen op de markt, potten afwassen met assen en zoden aarde gingen vooraf aan de preparaties van het maal. Toen kon het echte werk beginnen! Mattie heeft haar armspieren zien verdubbelen op 45min tijd door het stampen van de G-nuts tot een fijn poeder. Jolinde heeft de vissen ontschubt, ontdarmd en opgekuist van mond tot staartvin. Na 4uur zwoegen was het feestmaal eindelijk klaar. Na het maal werden we, zoals het een goed Oegandees regenseizoen betaamt gedwongen binnen te blijven door een enorme regenbui. De nichtjes en neefjes ontdekten ondertussen het touch-screen van Jolindes camera. Toen het weer het eindelijk toeliet vetrokken Mattie en Jolinde op hun laatste tochtje naar een lokaal project met Dovina. Ik kon de lokroep van mijn ouders niet meer weerstaan en sloot hen na 1,5 maand opnieuw in de armen. Die avond, toen we gesmuld hadden in de poepsjieke lodge van mijn ouders, was de driver Lucas zo vriendelijk ons opnieuw naar huis te voeren. De jeep viel echter stil op een steile helling, op de donkere wegen van Uganda. Lucas was er helemaal niet gerust in zijn jeep te moeten achterlaten (hij was er zeker van dat vreemden de batterij, wielen en andere zaken van zijn jeep zouden stelen). Tijdens de nacht heeft hij nog een team gevonden om de jeep te verslepen, en nadien is hij bij ons komen slapen.

Ons laatste stagedag in het ziekenhuis hebben we weer de prenatale raadpleging voor onze rekening genomen (met assistentie van vake Rudi voor het nemen van de bloeddrukken). Als afsluiter van onze kennismaking met het rurale Uganda besloten we Dovina te trakteren in de Kingfisher lodge. Zij was immers 3 weken lang onze steun en toeverlaat, surrogaat mama en vriendin. Dankje Dovina voor de heerlijke momenten! We zullen je nooit vergeten!

Terwijl ik met mijn ouders de gorilla’s en het westen van Uganda ging ontdekken, keerden Jolinde en Mattie ‘huiswaarts’ naar Mbarara met een tussenstop in de Hot Springs nabij Ishaka. Daar doken ze tussen de locals de warme poelen in. De zwavel tastte niet alleen Mattie’s ring aan, ook hun kledij en de poriën van hun huid zouden nog dagen stinken (sorry, jongens)! Hun weekendprogramma bestond verder uit een bezoek aan lokale watervalletjes. Een bezoek aan de ‘heat’ konden de fuifbeesten ook niet weerstaan.

Na Rugazi gingen we opnieuw aan de slag in het ziekenhuis van Mbarara. Ditmaal nam Mattie de kindjes voor haar rekening, Jolinde en ik gingen het gemiddelde aantal kinderen per Ugandese vrouw (ongeveer 7 tov de 1,8 in België) meehelpen op peil houden.

Op de dag voor we zouden vetrekken was er gedurende de ochtendvergadering op de dienst gynaecologie echter veel commotie. De avond eerder zou er immers een zwangere dame met symptomen van Marburg binnen gekomen en overleden zijn. Marburg is een virus dat sterk verwant is met Ebola, je krijgt het door in contact te komen met besmette vloeistoffen van een besmet persoon, en als je het hebt heb je 80% kans om eraan te sterven. We hebben dus besloten om de dienst onmiddellijk te verlaten. We zouden wachten tot na ons weekje vakantie wat voor consequenties dit voorval zou hebben.

Vervolgens genoten we met volle teugen van onze vakantie. Samen trotseerden we een gevaarlijke rafting op de nijl, exploreerden als echte kolonialen de savanne van Murchison Falls op zoek naar giraffen, olifanten, nijlpaarden, pumba’s en leeuwen. Mattie en ik hebben samen met onze liefjes nog gebibberd van de kou tijdens een 2-daagse trektocht in de Rwenzori bergen.

Achteraf zouden we terug starten met stage, maar daar dachten onze lokale promotor en decaan anders over. We mogen niet meer in het ziekenhuis komen wegens het gevaar om het virus op te lopen of achteraf in België in quarantaine te vliegen. Als alternatief worden we betrokken in een project van de Europese Unie hier om de eerstelijns gezondheidszorg (lees: huisarts-niveau) op te krikken. Ze zoeken ook naar manieren om de moeder- en kindersterfte nog meer te doen dalen.

Komend weekend trekken we nog richting Lake Bunyonyi, een prachtig meer zo’n 150km hier vandaan.

Dat zal hoogstwaarschijnlijk ons laatste blogbericht worden!

De volgende meeting zal in levende lijve zijn!

Sprokkels:

• ‘ so you have cows with a caesarion section?’ Het ongeloof en gelach dat gedurende minuten aanhield van een Ugandese student die te horen kreeg dat bijna al onze vleeskoeien een keizersnede ondergaan! Hier is het ondenkbaar! Vele vrouwen kunnen amper een keizersnede betalen……
• Jolinde heeft besloten haar trouwkleed hier in Afrika te laten maken!
• Ugandezen lachen ons vaak uit in ons gezicht!
• We zullen allen met een lokaal, op maat gemaakt kledingsstuk(ken) terugkeren.
• We eten ons hier te pletter in de Belgische chocolade.

Agandi!!!

Agandi!

Na twee volle weken in Rugazi wordt het tijd om deze blog nog eens aan te vullen!

Eerst en vooral wil ik vertellen over de namiddag van mijn verjaardag! Woep! Dat was echt een feest! Vanuit het Health Center zijn we met 2 boda's vertrokken richting Kingfisher Lodge. Het was PRACHTIG weer en Nele en ik waren héél benieuwd naar het uitzicht waar Jolinde het al een paar keer over gehad had. We werden niet teleurgesteld...prachtig uitgestrekt zicht op de savanne van het Queen Elisabeth National Parc en de Rwenzori Mountains. In één woord: WAW! Met een Krest (lokale Sprite) in de hand sprongen we (alhoewel: beware of slippery tiles) in het mooie zwembad! We genoten van de zon, en vooral ook van de cocktail en de heerlijke maaltijd achteraf (met gigantisch onweer op de achtergrond). En nog eens dank u voor de sjaal!!! :D

Onze werkweek zag er verder zo uit.
Elke voormiddag helpen we mee in het Health Center. Er zijn verschillende afdelingen: een outpatient clinic waar we consultaties kunnen doen, een labo, een kleine en grote operatiezaal, een materniteit, en een opnamedienst. We helpen hier vooral mee in de outpatient clinic. De eerste donderdag hebben Nele en ik de antenatale dienst even op ons genomen aangezien de vroedvrouw niet aanwezig was. Toen we de naam van de eerste vrouw riepen, barstte luid geschater los, hilariteit alom! Blijkbaar zijn we geen helden in Ugandese namen uitspreken! We wogen alle vrouwen (met een Middeleeuwse weegschaal, namen de bloeddruk en de pols. En daar kwam de vroedvrouw aan! We konden meevolgen met de antenatale onderzoeken en leerden al snel de verschillende handgrepen om een zwangere buik te onderzoeken. Ondertussen was Jolinde druk bezig in de out patient clinic om het énorme aantal aan patiënten in de wachtzaal zo goed mogelijk aan te pakken.
De vrijdagvoormiddag konden we meehelpen in het labo. Onze taak bestaat hier uit vingerprikken, zowel voor HIV als Malaria te testen.
In de operatiekamer heeft Jolinde een Implanon leren steken, dit is een soort staafje die ze in de arm van de vrouw steken, waarmee ze voor 3 jaar anticonceptie heeft. Woehoew Jolinde! In deze kamer kunnen we ook abcesdrainages, circumcisies (middel tegen HIV),... meevolgen.
In de materniteit liggen vaak een 10tal zwangere vrouwen, maar veel kunnen wij daar niet doen, wegens de altijd aanwezige taalbarrière. Als we op het goede moment eens komen kijken, kunnen we een bevalling meevolgen, die op een véél betere en serenere manier wordt uitgevoerd in vergelijking met Mbarara.

In de namiddagen gaan we op pad met Dovinah (na anderhalve week vertelde ze ons dat haar naam eigenlijk Ludivine is, maar ja, nu zit Dovinah in ons hoofd). Deze uitstappen zijn écht goud waard. We gaan op bezoek bij traditional healers en birth assistants, waar we dan alle vragen aan kunnen stellen die we willen. De traditional healer verdrijft hier vooral ‘evil spirits' en ‘mental diseases'. Indien nodig bond hij zijn patiënten zelfs vast aan een boom...
Verder doen we ook wandelingen in dorpen, leren we dorpelingen kennen, soms ook de wat meer ‘beschonken' dorpelingen! Vooral Jolinde heeft deze soort mannen wel héél graag ;)
Zo leerden we Imelda kennen, een vrouw die actief is in een vrouwengroep. Ze gaf ons zomaar de 5 lekkerste avocado's die we hier al gegeten hebben. We bezochten ook de vrouwengroep en bleven 3 uur met hen praten. Deze vrouwen maken allerlei ‘crafts' om te verkopen om zo geld te verdienen om de beruchte ‘school fees' te betalen. We leerden hen guacamole maken, die ze maar zo zo vonden zonder begeleidende matoke. Dit zijn onrijpe bananen die de lokale mensen hier klaarmaken. Als we niet tegengeprutteld hadden, zouden we om 3u in de namiddag (anderhalf uur na onze lunch) maar even 4 bananen op ons bord met guacamole gekregen hebben!
We kochten potjes en kettingen en kregen in de plaats een mooie dans met begeleidend liedje: ‘Webale', of te wel ‘Thank you'. Dit liedje werd geschreven door een lokale priester Vincent. Deze man is zeker ook het vermelden waard!
Vorige week zijn we op bezoek geweest bij een nieuw schooltje ‘Maria Girls'. Deze school bestaat nu een jaar en is door deze Vincent, deze jonge priester van 31 jaar opgericht enkel voor meisjes. Ze willen zo de meisjes leren dat ook zij de moeite waard zijn en kunnen worden wat ze willen. Ze leren héél goed Engels spreken en zelf Frans staat op hun lessenrooster! We hebben een super leuk gesprek met hen gehad en ook zij waren echt blij om ons te zien. We dronken nog een ‘evening tea' met de priester en kregen een reeks gospel liedjes te zien die hij zelf geschreven had met bijbehorende clip! Hilariteit alom! We proberen hier een filmpje online te zetten!

Dit weekend heeft ons kookvuur het begeven. Gedaan met de lekkere toastjes, onze lekkere groentenmix, pasta...dit brengt natuurlijk met zich mee dat we nu met een gerust geweten van de heerlijke gerechten in de Kingfisher Lodge kunnen genieten! J

9/10/12: Independence day! Uganda is 50 jaar onafhankelijk. We moesten dit toch op één of andere manier vieren en deden dit op de allerbeste manier!!! Dovinah kwam ons helpen om onze ‘CHAPATTI' te leren maken. Van een mengeling van bloem, zout, water, olie en ajuin maakten we overheerlijke lokale zoute pannekoeken. Dit ging gepaard met een strenge blik van Dovinah als we niet genoeg olie in de pan deden, het is te zeggen minder dan 3 koffielepels per pannekoek, slik... Maar wat een feestmaal achteraf!

15/10/12: onze BLACK&WHITE-dag
De dag begon al wat minder enthousiast na een mindere nacht. We gingen met volle moed naar de outpatient clinic...waar we niemand zagen buiten de lab-mensen. We begonnen dus maar aan de OVERVOLLE wachtzaal, maar al snel zagen we het grote taalprobleem weer in. Met behulp van een tolk konden we elk een patiënt voor onze rekening nemen. Al snel werd het volledige chaos in de wachtzaal en de gang, en werden wij alsmaar meer geïrriteerd! We probeerden te doen wat we konden, maar het was té veel. Te verschillende ziektes, te grote taalbarrière, te weinig patiënten, maar vooral...geen andere gezondheidswerkers! Tot 13u hebben we geprobeerd de patiënten zo goed mogelijk op de vangen. We voelden ons alle 3 toch gefrustreerd door dit voorval.
We wouden de dag een positieve draai geven met een lunch bij het lokaal eethuisje, we bestelden zoals altijd vis...maar neen, vandaag geen vis! Dan maar bonen voor Jolinde en stinkende geit voor Nele en ik. De dag kreeg dan toch kleur met een lekkere Belgische lotuskoek voor Nele en een Lion voor Jolinde en ik. De namiddag met Dovinah was ook geen hoogvlieger, toen we op bezoek gingen bij een visser die eigenlijk enkel geld van ons wou... Op de koop toe hadden we geen elektriciteit toen we drijfnat (jaja, het is hier alleszins regenseizoen in oktober) toekwamen! Man man, wat een dag! Gelukkig was de rolex (lokale chapatti met ei) een ENORME opkikker voor ons allemaal. Nog net genoeg batterij om een serietje te bekijken, woepie!

Maar niet getreurd, 16 oktober was een topdag! We spraken met de clinical officer over de vorige dagen waar we alleen waren en over de problemen. We hadden een zeer goede voormiddag in de outpatient clinic. Het ging allemaal zo goed dat we om 12u30 al klaar waren! De vis was vandaag wél aanwezig en we spendeerden een leuke namiddag met de women's group van Imelda! Onze security guard heeft zelfs elektriciteit voor ons gestolen van de buren. Dankzij hem kunnen we nu de blog aanvullen! Dank u Africano!

We sturen jullie allemaal een dikke kus vanuit het mooie Rugazi!
Mareregi!

Nieuwe foto's

Rugazi

Liefste lezers,

Vandaag zijn we verhuisd!

Van Mbarara naar Rugazi zaten we een tweetal uren in een taxi-busje gepropt, Uganda style. De komende 2,5 weken is het health center van Rugazi onze uitvalsbasis. We kregen een aangenaam huisje toegewezen met tot nog toe stromend water en elektriciteit. Vanaf morgen zullen we elke voormiddag helpen waar we kunnen in het health center. Er zijn ongeveer 70 outpatient patiënten per dag met uiteenlopende problemen. Als dat nodig is wordt de patiënt verwezen naar het ziekenhuis in Mbarara, waar we tot nog toe stage liepen.

In de namiddag krijgen we de fantastische kans om enkele dorpjes, zelfhulpgroepen en traditionele helers te bezoeken met onze lokale gids Dovina. Zij is een gezondheidswerker niveau 1, dit betekent een aanspreekpunt in de dorpen voor gezondheidsvragen. Ze kreeg hiervoor een korte opleiding gericht op preventie en het herkennen van mensen die een dokter nodig hebben.

Maar voor morgennamiddag vroegen en kregen we vrij om Mattie haar verjaardag te vieren! We trekken naar een lodge in de buurt waar we kunnen zwemmen en dineren met zicht op Queen Elisabeth National Park. Hopelijk kunnen we een verjaardag toveren om niet snel te vergeten!

Groetjes!

Weekend Ssese-eilanden en Kampalees bezoek

Liefste blog-lezers (of geldt de term blogger ook voor de lezer van zulke kanalen?),

De lezers die hun krant onaangeroerd laten dezer dagen om spectaculaire verhalen op onze blog te lezen zullen deze maal van een kale reis terugkeren. Geen safari’s met bloedstollende buffel-achtervolging of oogcontact met uitgehongerde leeuw dit weekend. Hoewel een ontmoeting met een minstens 4m lange python jullie misschien toch kan aanzetten om verder te lezen…

Het weekend van 15-16 september hebben we hier in Mbarara de 3 andere Gentse studenten die in Kampala (de hoofdstad van Uganda) stage lopen op bezoek gehad. Stage-ervaringen en andere zotte verhalen werden uitgewisseld, de stad werd bezocht en Afrikaanse sandaaltjes werden aangekocht. Dat er ook Nile (het heerlijke lokale bier, ongeveer 1EUR voor 0,5l ) en gin-tonic werd gedronken zal u niet verbazen. Ook een bezoek aan ‘onze’ lokale openluchtdiscotheek the heat kon niet ontbreken. Mattie had jammer genoeg wegens ziekte moeten afhaken (zie verder), dus trokken we met 4 blanke meiden en 1 blanke jongen richting disco. Het stramien van de avond: een lokale jongen vraagt eerst aan Filip of hij het lief van één van de meiden is en aangezien deze negatief antwoordde konden de locals proberen één van ons te versieren. Een afwijzing met de reden dat je een boyfriend hebt in België maakt op de locals helemaal geen indruk! De geur van geitenvlees staat , spijtig genoeg, levenslang in ons olfactorisch geheugen gegrift: een slager die we die middag eerder op de markt ontmoet hadden bleek ook afgezakt te zijn naar ‘the heat’. Aangezien het vlees hier niet gekoeld bewaard wordt, verspreidt de plaats op de markt waar er vlees wordt verkocht en bijgevolg ook de slager een nogal penetrante geur.
Op zondagmiddag werd er afscheid genomen, maar niet voor lang. We zouden elkaar immers het weekend erna terug ontmoeten op de Ssese eilanden, een eilandengroep in het immense Lake Victoria.

Het weekend nadien stond ons een 5-uur durende trip naar de Ssese eilanden te wachten. We vertrokken hier in Mbarara samen met 2 fantastische Britse meiden, Nina en Abi, die gedurende 4 weken lang lief en leed gedeeld hebben met Mattie op de materniteit. Hun stage zit er jammer genoeg op, maar op hun terugweg richting Kampala deden we samen een ommetje via de eilanden. Reisschema: 2 uur grote bus richting Masaka, 1 uur taxi richting ferry, 45min gratis ferry richting eiland, 1 uur auto richting verblijfplaats op het eiland. Onze eerste taxi-rit verliep vrij vlot, al heeft de arme taxi-driver geen rotte frank aan ons verdiend. Halverwege onze rit heeft een politiedame ons aangehouden en aangezien we met 4 op de achterbank zaten werd de arme taxidriver beboet. Ik hoor u al denken: met 4 op de achterbank….dat is toch niet zo eenvoudig, wacht maar tot u het volgende leest. Eens op het eiland gearriveerd bleek er maar 1 auto voor 7 inzittenden beschikbaar die ons naar onze bestemming kon brengen. Totale inhoud van de wagen na 10min proppen en stouwen: 13 volwassenen, 1 baby en allerlei bagage. Een heel hobbelige rit met slechts 3 echte banden, een kokhalzende medepassagier en het voorbijrazende prachtige landschap later arriveerden we op onze ‘paradijselijke’ plek: een heerlijk wit zandstrand met een stralende zon, een goedkope hut om te overnachten, verse Lake Victoria-vis en een koppel zotte Duitse uitbaters.

Op zondag hebben we het eiland verkend met een lokale gids. Dwars door een vissersdorp, een stuk jungle (mét lianen) en een bananenplantage trok onze wandeling. De gids liet ons kennismaken met lokale vruchten, de bewaarwijze van vis om deze naar het vaste land vervoerd te krijgen en de geneeskundige werking van enkele planten. Bovendien was er ook nog de ontmoeting met een lokale ‘hunter’ die zo maar even een python van minstens 4 meter gevangen had (tel maar eens uit hoeveel handtassen Mevr. Chanel daarvan zou kunnen maken)! Deze wurgslang zou zelfs volledige koeien naar binnen kunnen spelen. Na deze wandeling konden we niet snel genoeg terug zijn om een duik te nemen in het Victoria meer. Nog geen 30 min nadat Filip zijn zwemkunsten tentoongespreid had werd hij aangesproken door een lokale jonge visser met de vraag of hij hem niet kon leren zwemmen. Het gerucht van de zwemmende Mzungu verspreidde zich snel en al gauw had Filip een 10-tal leerlingen. Van de badende meiden konden de locals uiteraard ook niet genoeg krijgen….Op maandag namen we afscheid van onze 3 medestudenten, Nina en Abi die een ferry naar Entebbe terug namen. We konden alvast starten aan onze 5-uur durende terugtocht. Ohja, het Duiste koppel dat onze campsite uitbaat is helemaal blijven hangen in hun hippiejaren, lurken aan hun eerste pint om 10u ’s ochtends om tegen 22u ’s avonds zat én stoned te zijn.

Volgend weekend brengen we door in Kampala, alvorens we voor 3 weken naar Rugazi vertrekken. Deze week zal Mattie ons inleiden in de geheimen van de verloskunde zodat we, vooraleer naar Rugazi te vertrekken, alle 3 al eens een bevalling tot een goed einde gebracht hebben.

Sprokkels:

• Jeroen Meus- en Jamie Oliver-gewijs tovert Mattie hier de heerlijkste guacamole op onze borden. (Intimi weten bij de opsomming van bovenvermelde koks zeker wie van de 3 de schrijver is van deze blog-episode). Aangezien een grote, rijpe avocado hier slechts 300 shilling (10 eurocent kost) wordt deze verwennerij regelmatig op onze borden getoverd. Voor de geïnteresseerde koks onder jullie, contacteer Mattie.
• Onze, maar vooral Mattie’s aerobicleraar rijdt met een BMW-jeep! Veruit de duurste wagen die we hier al hebben zien rondrijden in Uganda. De man was wel zo lief om op Mattie’s verzoek zijn aerobic-muziek aan haar te overhandigen zodat we in Rugazi (klein hospitaaltje op het platte land waar we voor 3 weken zullen verblijven) de aerobic niet verleren.
• Het Victoria meer is blijkbaar niet vrij van Schistosomiasis (de wormpjes die via de huid naar binnen kruipen en zich dan vermenigvuldigen). We konden echter de lokroep niet ontkomen en hebben toch in het onveilige water gezwommen. Bij terugkomst in België zullen we éénmalig 6 pillen moeten innemen om de eventueel aanwezige eitjes te doden.
• Deze week hebben Mattie’s darmen haar serieus gekweld! 3 dagen antibiotica én het mangosap dat ze van haar professor kreeg hebben er haar weer volledig bovenop geholpen. (We vermoeden trouwens dat haar Cubaanse professor een serieuze boon voor haar heeft aangezien deze voortdurend met haar wil afspreken en mangosap speciaal voor haar koopt.)
• Ik heb deze week een serieuze uitbrander gekregen van een professor aangezien ik geen horloge draag! Hoe kon ik immers de pols en het ademhalingsritme van een kind inschatten? (Dat er een timerfunctie op je GSM zit of een klok met secondenwijzer in het ziekenhuis hangt vond de man maar een flauw excuus). In de meeste Belgische ziekenhuizen mag je helemaal geen horloge en ringen dragen om verspreiding van bacteriën tegen te gaan.
• Moeke Greet is vandaag 50 jaar geworden!! We wensen haar allemaal een schitterende verjaardag toe.

Wist je dat...?

Wist je dat in Uganda...

• - Mattie heeft geleerd dat peper in de neus enorm pijnlijk kan zijn
  
  
• - Jolinde hier het meeste ‘touche' heeft bij de Ugandezen
  
  
• - Nele gaat joggen met wandelschoenen
  
  
• - We gaan aerobicen met dikke vrouwen en oude mannen
  
  
• - We de vraag stelden aan een Ugandese man: Do you cook sometimes? En we het antwoord kregen: Yes, I sometimes boil some tea
  
  
• - We elke morgen ananas, mango en banaan eten. Een ananas kost welgeteld €0,66!
  
  
• - Nele een doos cornflakes van 1kg gekocht heeft
  
  
• - We elke zondagmorgen wakker worden van het gospel gezang

• - Mattie eigenhandig een tweeling ter wereld gebracht heeft

• - Nele al vlot infusen kan steken bij neonaten

• - Jolinde dit weekend naar het Queen Elisabeth National Park gegaan is en Nele en Mattie naar Lake Mburo National Park: let the safari begin!

• - We 's nachts in het Lake Mburo nationaal park omsingeld werden door knorrende Pumba's

• - Onze gids Rebecca ons tijdens de ochtendwandeling plots in paniek schoot voor een nogal dichtbijzijnde buffel (10m), gevolgd door een snelle wandeling in de andere richting

• - We al ‘masters' zijn in het afbieden, Mattie biedt zelfs onder de lokale prijs

• - Ugandezen echt niet kunnen zwemmen!

• - We hier vaak écht lekker met ons drietjes koken

• - Mattie is uitgevraagd door haar professor gynaecologie

• - Pringels, Teddy bear cookies en oreo's hier de beste snack zijn

• - We 3 stukjes geit gekocht hebben op de markt (Nele had pech met haar stukje ‘vet')

• - We onze heupen leren ‘losshaken' in de lokale club ‘Heat'

• - We fier zijn op onze 3 liefjes!

• - We in het weekend vaak geen elektriciteit hebben, waardoor we noodgedwongen op restaurant moeten gaan eten ;)

• - Ugandezen geen kruiden gebruiken (Michiel, breng je Harisa mee zegt Nele ;) )

• - Jolinde een olifant gezien heeft!

• - We volgende week afspreken met onze Kampala-vriendjes

• - Er hier vorige week een Ebola-gerucht de ronde deed onder de Mzungu's

• - We elke dag ons leven wagen bij het oversteken van de straat

• - We al helemaal fan zijn van de boda-ritjes

• - We de regen en het onweer alsmaar beter kunnen inschatten en schuilen bij een tankstation
  
• We het hier écht goed hebben en elke dag genieten!!!

Eerste weekend in Mbarara

Liefste familie, vrienden en passanten,

Allereerst bedankt voor alle fijne reacties op de vorige verhalen.

Tijd voor een verslagje van ons eerste weekendje in Mbarara! En ik, Jolinde, zal mij hier voor het eerst wagen aan ‘bloggen’.

Vrijdag werden we geconfronteerd met het verschil in stage-uren op pediatrie en gynaecologie. Nele en ik waren later thuis dan verwacht/ gehoopt. Toen we de deur openden kwam een heerlijke geur ons tegemoet vanuit de keuken. Mattie had spaghetti gekookt met een lekkere verse groentesaus.

‘s Avonds zijn we met twee Hasseltse medestudenten, Roxanne en Michael, naar de Heat geweest. Deze keer was het er aangenaam druk. We leerden onder andere twee vrolijke Duitse vrijwilligers voor het Rode Kruis kennen. De muziek was Westers, het Nile bier was koel en de maan scheen helder. Helaas zullen van deze avond geen foto’s te bewonderen zijn, want Nele moest haar fototoestel afgeven aan de inkom. Blijkbaar worden er blikken en aanrakingen uitgewisseld die niet bedoeld zijn voor de buitenwereld!

De boda (brommer-taxi) terug naar huis was zalig fris, waarna we lang sliepen zaterdag. Nadat ook ik weer wakker was gingen we naar de markt. Uit de stapels fruit en groenten kozen we een ananas en een paar mango’s. We kregen een uitnodiging van de Hasseltse studenten, Roxanne, Michael en Kirsten om bij hen te gaan eten. Maar eerst gingen we zwemmen. Er ligt een fijn zwembad op enkele minuten wandelen. Oegandezen zijn geen zwemkampioenen! Ze zwemmen ‘als hondjes’ breedtes in plaats van lengtes, wat zorgde voor een hindernissenparcours als we lengtes zwommen. En als ze proberen duiken, springen ze met handen en knieën in het water. Op hetzelfde domein vond een bruiloft plaats, een vrolijke bedoening.

Er was de hele dag geen stroom, toch slaagden de Limburgers erin een lekkere soep en groenterijst te serveren bij kaarslicht. Heel gezellig! In de loop van de avond kwam de stroom wel weer terug, om zondagvoormiddag weer te verdwijnen.

Zondag hebben we, behalve een wandeling naar het Lake View hotel, weinig gedaan. Tot de verveling bij Mattie toesloeg, waarna ze met Nele is gaan joggen. ‘s Avonds zijn we met de Duitse vrienden van vrijdagavond gaan eten in het Agip Motel. Het was weer veel te veel en veel te lekker. We rolden vroeg naar bed om vandaag terug in het ziekenhuis present te zijn.

Warme groetjes en tot gauw!

Mbarara!!!

Dinsdag morgen! Vroeg opgestaan samen met Marieke, Filip en Femke, om afscheid te nemen. Zij vertrokken naar hun universiteit, en voor ons was het de grote dag...we vertrokken naar ons Mbarara! J

Om 8u waagden we ons op de drukke baan. We moeten de situatie eigenlijk schetsen. Nele en Mattie hadden elk een soort zak op wieletjes, een reiszak op de rug en een kleine zak op de buik. Jolinde had zich hier gelijk goed op voorbereid, zij had enkel een reiszak op de rug en een zak op de buik! Goed gezien Jolinde J Toch slaagden we er snel in een taxi te bemachtigen. Met onze al wat betere ‘afdingskills' kregen we elk de prijs van 1000USH, oftewel €0,33. Leve Uganda! J
De taxi zette ons op de perfecte plaats af, de locatie van de Horizon buses, volgens de Bradt guide de beste optie. We kochten ons ticket (na al onze bagage op een 7tal trapjes geheven te hebben) en plots werden we naar een pickup gestuurd. We verstonden er niets meer van! We hadden speciaal deze plaats gekozen omdat het wat rustiger was dan de officiele busstop, maar helaas J
Jolinde achteraan in de auto, Mattie vanvoor, en Nele, zoals een echte Afrikaanse, achteraan in de laadbak, als waakster voor al onze bagage (en het zijn er veel!). Af en toe kreeg ze een bezoeker die een eindje meereed en we kregen toch enorm veel bekijk! Aangekomen op het bus station gingen onze ogen pas écht open! Wij liepen instinctief naar onze bagage, want zo snel als het licht waren er een 20tal Ugandezen rond ons om ons in hun busjes te lokken. Hier hebben we moeten vertrouwen en onze bagage laten meenemen door sterke Afrikaanse mannen. Het is een raar gevoel om zo alles af te geven in een bus, en te vertrouwen. Toch vonden we dat er orde was in de chaos. We werden direct op de goede bus gezet en werden dan ook met rust gelaten. Nu...met rust gelaten...op de bus kwamen om de 3 minuten wel iemand langs om iets te verkopen: fruit, uurwerken, lampen, drank,...Het was voor ons toch een avontuur! Deze nieuwe zaken hebben ons gelukkige een tijdje beziggehouden. Onze bus ging vertrekken: eerst om 9u, dan om 10u...Om half 11 wou Nele toch wat meer nieuws en vroeg ze: ‘When does the bus leave?'. We kregen het antwoord ‘Soon, madame, soon!!!...uiteindelijk zijn we om 12u15 vertrokken. We kunnen jullie alleen maar zeggen dat het enorm warm was, zweterig, en toch een beetje irritant om zo lang te wachten! Op het einde kreeg Mattie nog een bankgezel, een nogal zware Ugandese vrouw. Het beloofde een leuke rit te worden! De bus reed aan een goed tempo door. In het begin was er een goede weg, we kruisten de evenaar, en dan ging de kwaliteit van de berm toch serieus bergaf. We reden trager en soms iets gevaarlijker, maar al bij al viel dat héél goed mee! Om de haverklap stopte de bus aan een klein dorp en probeerden mensen ons dingetjes te verkopen, weer drankjes, maar nu ook vlees op een brochette. Hieraan gingen we ons nu toch nog niet wagen.
Om 17u kwamen we uiteindelijk aan in Mbarara. Met een beetje schrik in het hart keken we uit naar Silver, de man die ons de accommodatie ging tonen. Hij zei dat hij al heel de dag op ons zat te wachten, en we waren natuurlijk ook ongeveer 3u later dan verwacht. Gelukkig stond hij snel aan onze locatie en bracht hij ons naar onze flat. We zitten dus nog niet in het verwachte huisje, maar in een appartement met 2 kamers, een living, keuken, wc, en badkamer. We hebben stromend water en elektriciteit, of toch meestal J Jolinde slaapt (zegt ze zelf) als een prinsesje in een kamer met een groot bed, en Nele en Mattie slapen in een andere kamer met 3 bedden. Silver bracht ons naar het huisje waar we binnen 2 weken waarschijnlijk zullen wonen. Momenteel wonen er daar 5 belgen, en het was direct leuk om kennis te maken met andere mensen hier in de stad. Ze zitten in hun 3^e jaar geneeskunde en konden ons dus al op de hoogte houden van de stages in het ziekenhuis.
We deden nog wat inkopen om de eten in de ‘Golf course supermarket'. Jaja, Ugandezen spelen golf!!!
's Avonds hebben we ons geïnstalleerd, hebben ons internet uitgetest (wat dus goed werkt!!) en hebben nog wat nagebabbeld over de bewogen busrit J

Dinsdag: onze eerste dag in het ziekenhuis!
Om half 9 hadden we een afspraak met Dr.Mubangizi. We kwamen iets te vroeg toe en zagen al mooi gekleede dokters op de plaats van afspraak, maar dat was onze arts NIET! We wachtten op een bankje en zagen een arts toekomen met een typisch Afrikaans hemd (geen kostuum zoals de anderen). En ja hoor...dat was onze dokter J Zalig! Hij toonde ons de weg in het ziekenhuis, bracht ons naar de decaan en toonde ons de pediatrie en gynaecologie afdelingen. Amai, dat was al de eerste reality shock! Mensen op de grond buiten op matrassen om te slapen, een nogal sterke geur bij de pediatrie, bevallingstafels buiten op de grond gegooid...

In de voormiddag regelden we dan nog verder zaken met Silver en 's middags zijn we gaan eten met de 5 belgen in de ‘Chaplin', een soort kapel waar ze 's middags ook eten serveren. Jolinde en Nele waagden zich aan een bord van het dagmenu (beef en fish) met rijst enzovoort...Mattie nam een ‘rolex'. Dit is een soort pannenkoek met ei in. Echt wel lekker! Het was onze eerste kennismaking met de Afrikaanse keuken. Niet zeer verfijnd, maar te eten. J

Nele en Jolinde zijn vertrokken naar de pediatrie en Mattie ging naar de les gynaecologie. Het was een praktische les met poppen wat veel dingen toch duidelijk maakte. We zaten met een aantal blanken en een aantal Ugandezen in de les, het was wel een grappige mengeling!

Na een bewogen eerste dag in het ziekenhuis kwamen we thuis is ons nogal rommelig appartementje. We waren nogal ‘in shock' over de inefficiëntie van bepaalde dingen in het ziekenhuis en de écht zieke kinderen. Gelukkig kwam Simon binnen. Een Keniaan die vorig jaar iemand van België had leren kennen. Hij vertelde ons vanalles over Mbarara en stelde ons toen voor om met hem iets te gaan eten. Het was dus tijd voor onze eerste BODABODA-ride. En mama's, maak jullie niet te veel zorgen, ze rijden voorzichtig met de Mzungu's achterop!
We zijn toen aangekomen in het Agip hotel en bestelden iets om te eten (sandwich, indisch eten). We leerden wat Ugandezen kennen, die ons verder de weg en het leven gingen leren kennen in Mbarara. Jolinde vertrok als een stoere vrouw met escorte terug naar huis op de boda, en Nele en Mattie vertrokken samen met anderen op een pick-up (terug african-style) naar ‘the HEAT'. Super leuke plaats, in buitenlucht, ... met de DJ in een Jeep! Na terug een volle dag, kropen we netjes onder ons net! Alleen nog de oordopjes insteken voor het énorme lawaai van de ‘main street' en we zijn klaar om te gaan slapen!

Pittig detail: alle Oegandese mannen chekken voortdurend de burgelijke status van de blanke dames met een blik op hun ringvinger. Ook de verlegen dokterstudenten blijken na een eerste contact al op de hoogte te zijn. Grote tip voor Alex en Michiel: kopen dé ring! Jolinde lacht, met haar ‘engaged status' in haar vuistje.