Agandi!

Na twee volle weken in Rugazi wordt het tijd om deze blog nog eens aan te vullen!

Eerst en vooral wil ik vertellen over de namiddag van mijn verjaardag! Woep! Dat was echt een feest! Vanuit het Health Center zijn we met 2 boda's vertrokken richting Kingfisher Lodge. Het was PRACHTIG weer en Nele en ik waren héél benieuwd naar het uitzicht waar Jolinde het al een paar keer over gehad had. We werden niet teleurgesteld...prachtig uitgestrekt zicht op de savanne van het Queen Elisabeth National Parc en de Rwenzori Mountains. In één woord: WAW! Met een Krest (lokale Sprite) in de hand sprongen we (alhoewel: beware of slippery tiles) in het mooie zwembad! We genoten van de zon, en vooral ook van de cocktail en de heerlijke maaltijd achteraf (met gigantisch onweer op de achtergrond). En nog eens dank u voor de sjaal!!! :D

Onze werkweek zag er verder zo uit.
Elke voormiddag helpen we mee in het Health Center. Er zijn verschillende afdelingen: een outpatient clinic waar we consultaties kunnen doen, een labo, een kleine en grote operatiezaal, een materniteit, en een opnamedienst. We helpen hier vooral mee in de outpatient clinic. De eerste donderdag hebben Nele en ik de antenatale dienst even op ons genomen aangezien de vroedvrouw niet aanwezig was. Toen we de naam van de eerste vrouw riepen, barstte luid geschater los, hilariteit alom! Blijkbaar zijn we geen helden in Ugandese namen uitspreken! We wogen alle vrouwen (met een Middeleeuwse weegschaal, namen de bloeddruk en de pols. En daar kwam de vroedvrouw aan! We konden meevolgen met de antenatale onderzoeken en leerden al snel de verschillende handgrepen om een zwangere buik te onderzoeken. Ondertussen was Jolinde druk bezig in de out patient clinic om het énorme aantal aan patiënten in de wachtzaal zo goed mogelijk aan te pakken.
De vrijdagvoormiddag konden we meehelpen in het labo. Onze taak bestaat hier uit vingerprikken, zowel voor HIV als Malaria te testen.
In de operatiekamer heeft Jolinde een Implanon leren steken, dit is een soort staafje die ze in de arm van de vrouw steken, waarmee ze voor 3 jaar anticonceptie heeft. Woehoew Jolinde! In deze kamer kunnen we ook abcesdrainages, circumcisies (middel tegen HIV),... meevolgen.
In de materniteit liggen vaak een 10tal zwangere vrouwen, maar veel kunnen wij daar niet doen, wegens de altijd aanwezige taalbarrière. Als we op het goede moment eens komen kijken, kunnen we een bevalling meevolgen, die op een véél betere en serenere manier wordt uitgevoerd in vergelijking met Mbarara.

In de namiddagen gaan we op pad met Dovinah (na anderhalve week vertelde ze ons dat haar naam eigenlijk Ludivine is, maar ja, nu zit Dovinah in ons hoofd). Deze uitstappen zijn écht goud waard. We gaan op bezoek bij traditional healers en birth assistants, waar we dan alle vragen aan kunnen stellen die we willen. De traditional healer verdrijft hier vooral ‘evil spirits' en ‘mental diseases'. Indien nodig bond hij zijn patiënten zelfs vast aan een boom...
Verder doen we ook wandelingen in dorpen, leren we dorpelingen kennen, soms ook de wat meer ‘beschonken' dorpelingen! Vooral Jolinde heeft deze soort mannen wel héél graag ;)
Zo leerden we Imelda kennen, een vrouw die actief is in een vrouwengroep. Ze gaf ons zomaar de 5 lekkerste avocado's die we hier al gegeten hebben. We bezochten ook de vrouwengroep en bleven 3 uur met hen praten. Deze vrouwen maken allerlei ‘crafts' om te verkopen om zo geld te verdienen om de beruchte ‘school fees' te betalen. We leerden hen guacamole maken, die ze maar zo zo vonden zonder begeleidende matoke. Dit zijn onrijpe bananen die de lokale mensen hier klaarmaken. Als we niet tegengeprutteld hadden, zouden we om 3u in de namiddag (anderhalf uur na onze lunch) maar even 4 bananen op ons bord met guacamole gekregen hebben!
We kochten potjes en kettingen en kregen in de plaats een mooie dans met begeleidend liedje: ‘Webale', of te wel ‘Thank you'. Dit liedje werd geschreven door een lokale priester Vincent. Deze man is zeker ook het vermelden waard!
Vorige week zijn we op bezoek geweest bij een nieuw schooltje ‘Maria Girls'. Deze school bestaat nu een jaar en is door deze Vincent, deze jonge priester van 31 jaar opgericht enkel voor meisjes. Ze willen zo de meisjes leren dat ook zij de moeite waard zijn en kunnen worden wat ze willen. Ze leren héél goed Engels spreken en zelf Frans staat op hun lessenrooster! We hebben een super leuk gesprek met hen gehad en ook zij waren echt blij om ons te zien. We dronken nog een ‘evening tea' met de priester en kregen een reeks gospel liedjes te zien die hij zelf geschreven had met bijbehorende clip! Hilariteit alom! We proberen hier een filmpje online te zetten!

Dit weekend heeft ons kookvuur het begeven. Gedaan met de lekkere toastjes, onze lekkere groentenmix, pasta...dit brengt natuurlijk met zich mee dat we nu met een gerust geweten van de heerlijke gerechten in de Kingfisher Lodge kunnen genieten! J

9/10/12: Independence day! Uganda is 50 jaar onafhankelijk. We moesten dit toch op één of andere manier vieren en deden dit op de allerbeste manier!!! Dovinah kwam ons helpen om onze ‘CHAPATTI' te leren maken. Van een mengeling van bloem, zout, water, olie en ajuin maakten we overheerlijke lokale zoute pannekoeken. Dit ging gepaard met een strenge blik van Dovinah als we niet genoeg olie in de pan deden, het is te zeggen minder dan 3 koffielepels per pannekoek, slik... Maar wat een feestmaal achteraf!

15/10/12: onze BLACK&WHITE-dag
De dag begon al wat minder enthousiast na een mindere nacht. We gingen met volle moed naar de outpatient clinic...waar we niemand zagen buiten de lab-mensen. We begonnen dus maar aan de OVERVOLLE wachtzaal, maar al snel zagen we het grote taalprobleem weer in. Met behulp van een tolk konden we elk een patiënt voor onze rekening nemen. Al snel werd het volledige chaos in de wachtzaal en de gang, en werden wij alsmaar meer geïrriteerd! We probeerden te doen wat we konden, maar het was té veel. Te verschillende ziektes, te grote taalbarrière, te weinig patiënten, maar vooral...geen andere gezondheidswerkers! Tot 13u hebben we geprobeerd de patiënten zo goed mogelijk op de vangen. We voelden ons alle 3 toch gefrustreerd door dit voorval.
We wouden de dag een positieve draai geven met een lunch bij het lokaal eethuisje, we bestelden zoals altijd vis...maar neen, vandaag geen vis! Dan maar bonen voor Jolinde en stinkende geit voor Nele en ik. De dag kreeg dan toch kleur met een lekkere Belgische lotuskoek voor Nele en een Lion voor Jolinde en ik. De namiddag met Dovinah was ook geen hoogvlieger, toen we op bezoek gingen bij een visser die eigenlijk enkel geld van ons wou... Op de koop toe hadden we geen elektriciteit toen we drijfnat (jaja, het is hier alleszins regenseizoen in oktober) toekwamen! Man man, wat een dag! Gelukkig was de rolex (lokale chapatti met ei) een ENORME opkikker voor ons allemaal. Nog net genoeg batterij om een serietje te bekijken, woepie!

Maar niet getreurd, 16 oktober was een topdag! We spraken met de clinical officer over de vorige dagen waar we alleen waren en over de problemen. We hadden een zeer goede voormiddag in de outpatient clinic. Het ging allemaal zo goed dat we om 12u30 al klaar waren! De vis was vandaag wél aanwezig en we spendeerden een leuke namiddag met de women's group van Imelda! Onze security guard heeft zelfs elektriciteit voor ons gestolen van de buren. Dankzij hem kunnen we nu de blog aanvullen! Dank u Africano!

We sturen jullie allemaal een dikke kus vanuit het mooie Rugazi!
Mareregi!