Liefste Bloggers,

Ik probeer het verhaal daar op te pikken waar de vorige blog-episode geëindigd is.

Korte, herhalende schets: Rugazi, ruraal Uganda, een klein ziekenhuis, bananenbomen, een jonge enthousiaste priester met eigen videoclips, bananenbomen, een chique lodge, fantastische mensen en bananenbomen.

Er restte ons nog 2 dagen stage in Rugazi. Onze voorlaatste dag had Dovina, onze lokale gids ons uitgenodigd om samen met haar lokaal eten klaar te maken bij haar thuis. Eindelijk zou de matooke (gestampte niet-zoete bananen), casava en G-nut sauce (barbie-roze saus die men bij elk gerecht eet) geen geheimen meer hebben voor ons. Ingrediënten aankopen op de markt, potten afwassen met assen en zoden aarde gingen vooraf aan de preparaties van het maal. Toen kon het echte werk beginnen! Mattie heeft haar armspieren zien verdubbelen op 45min tijd door het stampen van de G-nuts tot een fijn poeder. Jolinde heeft de vissen ontschubt, ontdarmd en opgekuist van mond tot staartvin. Na 4uur zwoegen was het feestmaal eindelijk klaar. Na het maal werden we, zoals het een goed Oegandees regenseizoen betaamt gedwongen binnen te blijven door een enorme regenbui. De nichtjes en neefjes ontdekten ondertussen het touch-screen van Jolindes camera. Toen het weer het eindelijk toeliet vetrokken Mattie en Jolinde op hun laatste tochtje naar een lokaal project met Dovina. Ik kon de lokroep van mijn ouders niet meer weerstaan en sloot hen na 1,5 maand opnieuw in de armen. Die avond, toen we gesmuld hadden in de poepsjieke lodge van mijn ouders, was de driver Lucas zo vriendelijk ons opnieuw naar huis te voeren. De jeep viel echter stil op een steile helling, op de donkere wegen van Uganda. Lucas was er helemaal niet gerust in zijn jeep te moeten achterlaten (hij was er zeker van dat vreemden de batterij, wielen en andere zaken van zijn jeep zouden stelen). Tijdens de nacht heeft hij nog een team gevonden om de jeep te verslepen, en nadien is hij bij ons komen slapen.

Ons laatste stagedag in het ziekenhuis hebben we weer de prenatale raadpleging voor onze rekening genomen (met assistentie van vake Rudi voor het nemen van de bloeddrukken). Als afsluiter van onze kennismaking met het rurale Uganda besloten we Dovina te trakteren in de Kingfisher lodge. Zij was immers 3 weken lang onze steun en toeverlaat, surrogaat mama en vriendin. Dankje Dovina voor de heerlijke momenten! We zullen je nooit vergeten!

Terwijl ik met mijn ouders de gorilla’s en het westen van Uganda ging ontdekken, keerden Jolinde en Mattie ‘huiswaarts’ naar Mbarara met een tussenstop in de Hot Springs nabij Ishaka. Daar doken ze tussen de locals de warme poelen in. De zwavel tastte niet alleen Mattie’s ring aan, ook hun kledij en de poriën van hun huid zouden nog dagen stinken (sorry, jongens)! Hun weekendprogramma bestond verder uit een bezoek aan lokale watervalletjes. Een bezoek aan de ‘heat’ konden de fuifbeesten ook niet weerstaan.

Na Rugazi gingen we opnieuw aan de slag in het ziekenhuis van Mbarara. Ditmaal nam Mattie de kindjes voor haar rekening, Jolinde en ik gingen het gemiddelde aantal kinderen per Ugandese vrouw (ongeveer 7 tov de 1,8 in België) meehelpen op peil houden.

Op de dag voor we zouden vetrekken was er gedurende de ochtendvergadering op de dienst gynaecologie echter veel commotie. De avond eerder zou er immers een zwangere dame met symptomen van Marburg binnen gekomen en overleden zijn. Marburg is een virus dat sterk verwant is met Ebola, je krijgt het door in contact te komen met besmette vloeistoffen van een besmet persoon, en als je het hebt heb je 80% kans om eraan te sterven. We hebben dus besloten om de dienst onmiddellijk te verlaten. We zouden wachten tot na ons weekje vakantie wat voor consequenties dit voorval zou hebben.

Vervolgens genoten we met volle teugen van onze vakantie. Samen trotseerden we een gevaarlijke rafting op de nijl, exploreerden als echte kolonialen de savanne van Murchison Falls op zoek naar giraffen, olifanten, nijlpaarden, pumba’s en leeuwen. Mattie en ik hebben samen met onze liefjes nog gebibberd van de kou tijdens een 2-daagse trektocht in de Rwenzori bergen.

Achteraf zouden we terug starten met stage, maar daar dachten onze lokale promotor en decaan anders over. We mogen niet meer in het ziekenhuis komen wegens het gevaar om het virus op te lopen of achteraf in België in quarantaine te vliegen. Als alternatief worden we betrokken in een project van de Europese Unie hier om de eerstelijns gezondheidszorg (lees: huisarts-niveau) op te krikken. Ze zoeken ook naar manieren om de moeder- en kindersterfte nog meer te doen dalen.

Komend weekend trekken we nog richting Lake Bunyonyi, een prachtig meer zo’n 150km hier vandaan.

Dat zal hoogstwaarschijnlijk ons laatste blogbericht worden!

De volgende meeting zal in levende lijve zijn!

Sprokkels:

• ‘ so you have cows with a caesarion section?’ Het ongeloof en gelach dat gedurende minuten aanhield van een Ugandese student die te horen kreeg dat bijna al onze vleeskoeien een keizersnede ondergaan! Hier is het ondenkbaar! Vele vrouwen kunnen amper een keizersnede betalen……
• Jolinde heeft besloten haar trouwkleed hier in Afrika te laten maken!
• Ugandezen lachen ons vaak uit in ons gezicht!
• We zullen allen met een lokaal, op maat gemaakt kledingsstuk(ken) terugkeren.
• We eten ons hier te pletter in de Belgische chocolade.